“Nuchter kan ik niet gelukkig zijn.” In dat korte zinnetje vat Rona, het 29-jarige hoofdpersonage uit The Outrun, haar situatie perfect samen. Ze bracht haar jeugd door op een boerderij op Orkney, de afgelegen eilandengroep ten noorden van Schotland. Alsof het isolement niet genoeg op haar gemoed woog, moest ze ook nog eens omgaan met gescheiden ouders (een ernstig bipolaire vader en een diep christelijke moeder). Zodra ze kon, vluchtte ze weg. Ze belandde in Londen om biologie te studeren. Daar raakte ze echt zwaar aan de drank, een verslaving die haar leven compleet verwoestte. Uiteindelijk zag ze maar één uitweg meer om zichzelf uit het slop te trekken: terugkeren naar Orkney.
De Duitse regisseur Nora Fingscheidt, die in 2019 doorbrak met het vlammende System Crasher, gunt de kijker in The Outrun een blik in het hoofd van het verwarde en getroebleerde hoofdpersonage. Net zoals Rona geen lijn krijgt in haar leven, glijdt het verhaal voortdurend heen en weer tussen heden en verleden, ervaringen en herinneringen, wetenschappelijke uitleg en stukjes animatie. Naarmate de jonge vrouw haar demonen overwint — of er toch mee in het reine komt — laat Fingscheidt ook haar film tot rust komen.
De cineaste, die zelf het scenario schreef, wist dat ze zich die licht experimentele aanpak kon permitteren, want de basis stond sowieso stevig. The Outrun is een vrije bewerking van de gelijknamige memoires van Amy Liptrot, die ook mee aan boord was van de productie. Fingscheidt ging bovendien draaien op de locaties waar alles zich echt heeft afgespeeld. Die unieke omgeving zetten de emoties extra in de verf, en met Saoirse Ronan heeft de film ook nog eens een hoofdactrice in de rangen die het losgeslagen hoofdpersonage ondanks alles ankert. Het zorgt ervoor dat The Outrun geen meelijwekkende film over verslaving is, maar een verheffend verhaal over zelfontdekking en zelfvergiffenis.
