De titel van deze film verwijst naar de mat waarop judoka’s kampen, maar Tatami van Israëli Guy Nattiv en Iraanse Zar Amir Ibrahimi is veel meer dan een sportfilm: hij evolueert ook van een film noir naar een politieke thriller tot een vuist tegen het Iraanse regime, dat geen enkele toegeving wil doen wat betreft vrouwenrechten en bovendien atleten gebruikt als marionetten voor zijn politieke doeleinden.
Net zoals Bruce Willis’ personage in Pulp Fiction weigert de Iraanse judoka Leila om een match te vervalsen. Ze krijgt tijdens het Wereldkampioenschap Judo de opdracht van de top van de Iraanse regering om de komende kampen te staken omdat het risico bestaat dat ze tegen een Israëlische tegenstander moet strijden. Stel je voor dat de Israëlische zou winnen: hoe vernederend zou dat niet zijn! Leila vertikt het om naar de bloedhonden van het regime te luisteren, waardoor ze in conflict komt met haar coach Maryam (coregisseur Zar Amir Ibrahimi) die zich bewust is van de mogelijke gevolgen voor hun families.
De film werd opgenomen in zwart-wit en baadt in een nachtelijke sfeer, wat het claustrofobische van Leila’s helletocht benadrukt. De cineasten hebben zeker naar The Third Man en Raging Bull gekeken, maar ook naar Eraserhead. Tatami verrast bovendien door het feit dat hij kort na Nattivs klassiekere en meer pro-Israëlische biopic Golda komt. Als politieke film is Tatami sterker, gelaagder en vooral genuanceerder.
Nu al een van de topfilms van het jaar en een nieuw hoogtepunt in de feministische golf die zich sinds enkele jaren in de cinema heeft ingezet!
