Het is weer even wennen wanneer Pamela Anderson in «The Last Showgirl» voor het eerst haar mond opent. De Canadese verdween tenslotte omzeggens een kwart eeuw van het witte doek — een cameo in de «Baywatch»-remake van 8 jaar geleden niet te na gelaten. We waren haar heliumstemmetje zowaar vergeten, naast haar zorgvuldig geknede fysieke verschijning één van de redenen waarom ze tijdens haar actieve loopbaan zelden ernstig genomen werd als actrice. Regisseur Gia Coppola begreep echter dat Anderson om die redenen net de ideale keuze zou zijn voor de hoofdrol in «The Last Showgirl», en Pamela bedankt haar met de meest overtuigende vertolking uit haar carrière.
Haar personage, Shelly, maakt al 30 jaar deel uit van Le Razzle Dazzle, een show in Las Vegas waarbij danseressen zich à la ‘Crazy Horse’ veelal topless en in glinsterende outfits over het podium bewegen. In haar jonge jaren was ze één van de prima ballerina’s van het gezelschap, maar met ouder worden werd ze steeds meer naar achter geschoven. Het zegt alles over haar roze blik dat ze zich daar zonder al te veel gemor bij kon neerleggen. Voor haar telde enkel het feit dat ze op dat podium stond en in haar hoofd is ze nog altijd een ster. Wanneer ze te horen krijgt dat Le Razzle Dazzle binnenkort onherroepelijk de deuren zal sluiten, smakt de realiteit haar echter keihard in het gezicht.
Je kunt «The Last Showgirl» nog het best vergelijken met «The Wrestler», de film van Darren Aronofsky met Mickey Rourke als oudere worstelaar. In beide gevallen weten de hoofdfiguren zelf ook wel dat de gloriedagen onherroepelijk voorbij zijn maar kunnen ze moeilijk loslaten. Beide personages hebben bovendien een dochter die van hen vervreemd is en die hen confronteert met het pijnlijke besef dat ze misschien de verkeerde prioriteiten hebben gesteld door hun hele leven die ene droom na te jagen.
Als drama bewandelt «The Last Showgirl» paden waar je al vaker bent geweest, maar de film blijft boeien omdat hij een blik werpt op een fascinerende wereld. En omdat hij de nadruk legt op de zusterschap tussen de danseressen, van de oudere generatie (Jamie Lee Curtis is geweldig) tot de jongere. Ook al hebben die een heel andere visie op wat een dansshow zou moeten zijn.
