Iman voelt zich goed in zijn vel. Hij heeft net de promotie gekregen waar hij al lang op hoopte, en zijn echtgenote gaat ervan uit dat zijn hogere loon en betere status zullen betekenen dat ze eindelijk naar een ruimer en chiquer appartement zullen verhuizen. Ook zijn beide dochters (de oudste 21, de jongste 17) zijn blij dat ze niet langer een slaapkamer zullen moeten delen.
Op zich een bekend verhaal, ook voor de gemiddelde Belgische kijker, maar de context waarin The Seed of the Sacred Fig zich afspeelt, geeft het allemaal wel een gitzwart tintje.
We bevinden ons namelijk in Teheran, en Iman maakt deel uit van het gerechtelijk apparaat, dat onder strenge controle staat van het religieuze regime. Hij werkt binnen de Islamitische Revolutionaire Rechtbanken en moet in zijn nieuwe job aanklachten onderzoeken zodat een rechter die kan beoordelen. Als rechtschapen man—"Ik werk al 20 jaar in eer en geweten," zegt hij—wil hij goed werk verrichten, maar hij krijgt al vlug door dat rechtvaardigheid een relatief begrip wordt als er druk op de ketel zit.
Regisseur Mohammad Rasoulof situeert The Seed of the Sacred Fig in het midden van de straatprotesten die eind 2022 losbarstten na de dood van Mahsa Amini. Maar het valt op hoe hij probeert om begrip op te brengen voor alle karakters in zijn verhaal, ook al is hij al vele jaren een luis in de pels van het repressieve regime en moest hij vorig jaar uit zijn land wegvluchten om te ontsnappen aan een zware gevangenisstraf.
De film toont het effect van de situatie op de verschillende gezinsleden en hoe er onvermijdelijk een diepe kloof groeit tussen Iman en de drie vrouwen in zijn leven. The Seed of the Sacred Fig is verhelderend, verrassend intiem, soms schokkend en bij momenten zelfs donker grappig. Het laatste uur had een knipbeurt kunnen gebruiken, maar dat nemen we Rasoulof in de gegeven omstandigheden niet kwalijk.
