Hoe heb je dat onooglijke dorpje ontdekt?
Vermiglio is het geboortedorp van mijn grootouders en mijn vader. Ik heb er zelf ook een groot deel van mijn kindertijd doorgebracht. Na de dood van mijn vader keerde ik naar daar terug om mijn verdriet te verwerken, en ik besefte plots dat ik dat dorp met zijn bewoners wel kende maar niet hoe het er in het verleden uitgezien moet hebben. En ik voelde een behoefte om daarmee in dialoog te treden. Het was alsof er een wereld openging voor mij.
Was je niet bang om dat verleden te romantisch voor te stellen, net omdat het over je eigen familie ging?
Dat is een terechte bekommernis, maar ik weet dat ik van nature niet nostalgisch ben. Ik idealiseer het verleden niet. Ik denk niet dat de mensen beter af waren toen ze het ijskoud hadden of de kans niet kregen om te gaan studeren. Er zijn veel redenen waarom ik blij ben dat ik vandaag leef. Anderzijds had het leven toen natuurlijk ook zijn mooie kanten. Ik heb geprobeerd om de dingen gebalanceerd en realistisch voor te stellen. Ook wat de natuur betreft. Ik toon de schoonheid maar ook de ruwheid.
Vermiglio lijkt een compleet geïsoleerde gemeenschap. Hoe belangrijk was dat voor jou?
Het is één van de redenen waarom ik heel graag de film wou maken. Ik ben een grote fan van huis clos. Ik vind het een heel filmisch genre, een perfecte setting om een onderwerp onder de loep te nemen. Een kleine gemeenschap, één gezin. Tegelijk is Vermiglio een mozaïekfilm met veel verschillende verhalen en personages. Daar is de uitdaging dat je een evenwicht moet vinden. Ik wou een wereld creëren waar de oorlog zich laat voelen in elk aspect van het leven, ook al is er geen geweld. Er vallen geen bommen, maar veel van wat er gebeurt, is een onrechtstreeks gevolg van die oorlog.
Je besteedt ook veel aandacht aan de dagelijkse bezigheden, van koeien melken en voor de kinderen zorgen tot hout hakken en maaltijden bereiden. Zit daar veel research achter?
Ik ken die cultuur. Als mijn tantes met me praten, is het in dat dialect. Veel van wat je ziet, zijn dus persoonlijke herinneringen en ervaringen. Maar ik heb ook een hoop research verricht. Boeken gelezen, foto’s bekeken, interviews afgenomen, in het huis van mijn grootouders gaan wonen. Dat soort dingen doe ik sowieso. Ik ben een ijverig werkezeltje als ik een film maak. Ik wil niet praten over dingen die ik niet echt ken. Soms dompel ik me ook helemaal onder in die wereld. Ik heb zelf geprobeerd om een koe te melken. Als ik daar met die mensen ben, wil ik deel uitmaken van die wereld, niet van buitenaf toekijken.
Je doet ook een beroep op niet-professionele acteurs. Hoe heb je die gekozen?
Ik ben naar de plaatselijke cafés gegaan en heb daar veel mensen aangesproken. Samen een fles wijn opengetrokken en gekletst. Het probleem was dat ik in die periode zwanger werd en geen wijn meer mocht drinken. Dat maakte het plots moeilijker om met die mensen te socialiseren. (lacht) Gelukkig kenden ze me toen al. Aanvankelijk stonden ze weigerachtig om in een film mee te spelen, maar uiteindelijk zijn ze toch gekomen. Ik vind ze zo mooi omdat ze echt zijn. Niet dat ze vastgeroest zijn in de tijd, maar ze vertegenwoordigen wel een heel specifieke cultuur.
Vermiglio speelt vanaf 19 maart in de bioscoop.
