De spanning tussen verleden en toekomst is een terugkerend thema in de moderne Chinese cinema. Maar we hebben het zelden op zo’n doorgedreven tragikomische manier zien uitgewerkt worden als Guan Hu doet in zijn pareltje «Black Dog». De film speelt zich anno 2008 af in Chixia, een klein stadje aan de rand van Gobi-woestijn, in het noordwesten van het land. Hoofdfiguur Lang keert na een gevangenisstraf terug naar huis om er zijn leven opnieuw op te bouwen. Hij krijgt er niet alleen te maken met een wraakzuchtige slangenkweker, hij stelt ook vast dat de overheid zich in haar drang om in sneltempo te moderniseren weinig aantrekt van de noden en verzuchtingen van de gewone mens. De Olympische Spelen van Beijing staat voor de deur, en alles moet wijken. Dat geldt ook voor de vele straathonden, een probleem dat het stadsbestuur grondig wil aanpakken. Lang krijgt een job bij het team dat de honden moet vangen en elimineren, maar hij beseft al snel dat hij veel meer voeling heeft met die dieren dan met zijn medeburgers.
Wat «Black Dog» zo fascinerend maakt, is dat Guan Hu de hele film door naadloos van schrijnend drama naar pure slapstick glijdt. Het ene moment vraagt een doodziek personage om euthanasie, het volgende zit een hond te poseren voor een paspoortfoto, en tussendoor zijn we getuige van een creatieve moordaanslag. De film heeft bovendien een enorme troef in huis met hoofdacteur Eddie Peng, die een vertolking neerzet waar Buster Keaton jaloers op zou zijn. Hij zegt nauwelijks een woord, maar hij heeft ook geen dialogen nodig om exact duidelijk te maken wat hij wil zeggen. En wat dan gezegd van de zwier waarmee Guan Hu alles in beeld brengt. Elk shot is een adembenemende creatie, met de camera op precies de juiste plaats en zoveel perspectief dat je er bij momenten van duizelt. Wees maar zeker dat «Black Dog» zowat alle eindejaarslijstjes haalt.
