En 1957, vatte auteur Arnold Wesker — un boegbeeld van de sociaal geïnspireerde Angry Young Men-beweging — de ongelijkheid van de multiculturele Britse samenleving samen in The Kitchen, een toneelstuk dat zich volledig afspeelde in de keuken van een chic Londens hotel.
Zowat 70 jaar later toont de Mexicaanse cineast Alonso Ruizpalacios in La Cocina, zijn filmadaptatie van het stuk, dat de situatie er niet bepaald op verbeterd is. Hij verplaatst de actie naar een restaurant op Times Square in New York, waar een groot deel van het keukenpersoneel migranten zonder papieren zijn die ervan dromen om een leven op te bouwen in de VS. Begrijpelijk, maar ook een handige stok achter de deur voor hun bazen, die hen schaamteloos aan het lijntje houden.
La Cocina begint met Estela op de ferry naar Manhattan, ’s ochtends op weg naar haar eerste werkdag in het restaurant en dromend van vrijheid. De film eindigt diezelfde avond, met een lange speech van de baas (« Jullie krijgen eten. Wat willen jullie nog meer? ») en een knipperend groen ‘error’-lampje. Tussendoor maken we kennis met verschillende collega’s en de gigantische werkdruk waaraan ze worden blootgesteld. Die druk blijkt ook nefast te zijn voor de solidariteit die je in die onmenselijke omstandigheden zou mogen verwachten. Iedereen heeft zijn eigen droom, en van gedeelde ambities is geen sprake.
Regisseur Ruizpalacios doet zijn best om het oorspronkelijke toneelstuk om te bouwen tot echte cinema, en wat hij met de hulp van cameraman Juan Pablo Ramírez creëert, is zeker elegant en energiek. Het beeldformaat krimpt tot een claustrofobische 4:3 zodra Estela de buik van het restaurant betreedt, en enkel in de buitenlucht trekt Ruizpalacios dat kader weer open. Het zwart-wit geeft de film bovendien een tijdloos gehalte.
Tegelijk kan La Cocina zijn theatrale roots nooit helemaal wegcijferen, wat botst met het sociale realisme waar hij ook naar streeft. Aan ideeën en ambitie geen gebrek, maar de film blijft net als zijn personages rond zijn eigen as tollen.
