Je kunt moeilijk zeggen dat Grace Pudel, het hoofdpersonage uit de Australische stopmotionfilm
«Memoir of a Snail», het getroffen heeft in haar leven. Ze werd geboren met een schisis (een
hazenlip zoals dat in de volksmond heet), haar moeder stierf in het kraambed, haar vader raakte
na een verkeersongeval verlamd en aan de drank, ze hadden het niet breed en als kind werd ze
gepest. Ze kon zich enkele jaren optrekken aan haar tweelingbroer Gilbert, maar wanneer ook hun
vader overlijdt, brengt de dienst Pleegzorg hen onder in verschillende gezinnen, ver van elkaar. Of
zoals ze het zelf met gelaten stem zegt: “Verdriet was het vierde lid van ons gezin”.
Je zou denken dat al die opgestapelde ellende de kijker in een toestand van constante depressie
zou duwen. Het grote talent van regisseur Adam Elliot is echter altijd al geweest dat hij ook in de
donkerste dagen feilloos het straaltje licht en de geestige kleine details vindt. Meer nog, we
kennen weinig andere vertellers die zo uitblinken in die lastige evenwichtsoefening. Elliots
verhalen — denk ook aan zijn eerste langspeelfilm «Mary and Max» uit 2009 — zijn levende
bewijzen dat tragiek en humor twee kanten van dezelfde medaille vormen. Het enige verschil is de
invalshoek en de intentie waarmee je ernaar kijkt.
Elliot heeft het in de eerste plaats over menselijke connectie. Net zoals al diens hoofdfiguren leeft
Grace in de marge van de samenleving, maar ze heeft genoeg aan één persoon met wie ze het
goed kan vinden. Tijdens haar jeugd is dat Gilbert, later ontmoet ze het merkwaardige oude
vrouwtje Pinky. Samen kunnen ze de hardste klappen incasseren, waardoor «Memoir of a Snail»
uiteindelijk toch weer een verhaal over hoop en humanisme wordt. Ga vooral kijken.
