Rendez-voushotel. Love hotel. Dating room. Roomotel. Noem ze zoals je wilt, maar ook bij ons vind je etablissementen waar je voor enkele uren een kamer kunt huren om in alle discretie je amoureuze passies bot te vieren. Met je gewone partner, met een wildvreemde, met een buitenechtelijke relatie, met meerdere mensen tegelijk, het maakt niet uit. Als klant kun je er ongestoord je fantasieën beleven, zolang je de regels van het hotel volgt.
Het zal niemand verbazen dat je zulke hotels ook in Brazilië vindt. Meer nog, daar zijn ze volledig ingeburgerd en tref je ze in zowat elk dorp aan. Regisseur Karim Aïnouz (Firebrand) situeert zijn broeierige drama «Motel Destino» in zo’n motel, gelegen in een kuststadje in zijn thuisstaat Ceará, in het noordoosten van het land. Het wordt uitgebaat door de zelfingenomen en gefrustreerde vijfiger Elias, samen met zijn veel jongere echtgenote Dayana, die hij stevig onder de knoet houdt. Die machtsverhouding komt op de helling te staan wanneer Heraldo arriveert, een sexy jongeman die op de vlucht is voor een lokale crimineel.
Geweld en dood zijn nooit weg te denken uit Motel Destino, en toch valt de film in de eerste plaats op door zijn vitaliteit, alsof de personages — vooral Dayana en Heraldo — zich net meer levend voelen omdat er voor hen echt iets op het spel staat. Dat zie je ook aan de manier waarop Aïnouz de seks in beeld brengt, niet zozeer als liefdesspel maar als fysieke overgave. Het maakt van Motel Destino een bepaald prikkelend schouwspel, gevat in felle kleuren. Als je ooit Aïnouz’ pareltje The Invisible Life of Eurídice Gusmão gezien hebt (een absolute aanrader), dan weet je dat de man een indrukwekkend oog voor inkleding heeft, en dat legt hij ook nu weer aan de dag.
Motel Destino spat op verschillende vlakken van het scherm — emotioneel, visueel en narratief. Het is morsige cinema die zichzelf die in bedwang kan (of wil) houden, en net daarom een buitenbeentje dat je niet links mag laten liggen.
