“Er is iets ergs gebeurd met Agnes. Maar het leven gaat verder — toch voor iedereen in haar omgeving.” Marketingcampagnes doen altijd hun stinkende best om een slagzin te vinden die een publiek nieuwsgierig maakt naar een film. Maar het gebeurt niet vaak dat die zo scherp naar de essentie doordringen als de ‘tagline’ van Sorry, Baby. In een handvol woorden geeft hij mee wie het centrale karakter is (Agnes), welke gebeurtenis alles in gang heeft gezet (iets ergs) en wat het probleem is dat het hoofdpersonage moet oplossen (dat ze het niet kan verwerken).
En ook belangrijk: eigenlijk hoef je ook niet meer te weten. Meer nog, het is beter als je gaandeweg ontdekt wat er precies aan de hand is, ook al omdat regisseur/scenarist/hoofdrolspeler Eva Victor die informatie op een slimme manier opbouwt. Sorry, Baby bestaat uit vijf hoofdstukken, telkens met een jaar tussen, maar die segmenten zijn niet chronologisch geordend. Wanneer we hoofdfiguur Agnes voor het eerst zien, is het onheil al geschied. Ze heeft een job gekregen als professor literatuur aan de kleine universiteit in New England waar ze zelf gestudeerd heeft. Meer nog, haar kantoor is dat van haar voormalige docent Engels, die naar een andere academische instelling is verhuisd. Fijn voor haar zou je denken, maar uit de interacties met haar beste vriendin Lydie kun je afleiden dat er iets grondig scheef zit met Agnes.
Suggestie is één van de voornaamste instrumenten waarmee Eva Victor het verhaal vertelt, en dat is niet meer dan gepast. Op die manier vermijdt ze dat alles draait om de fatale dag die Agnes heeft meegemaakt en kan ze zich focussen op de manier waarop het personage omgaat met haar trauma. De gebeurtenis zelf toont Victor trouwens ook indirect, met een veelzeggend statisch shot van de voorgevel van een huis. Net zoals Agnes de harde realiteit van wat ze doorstaan heeft voor zich houdt, laat de film alles aanvoelen. Ook het ironische en licht cynische humor waarmee Agnes door het leven stapt, maakt daar deel van uit. Een verrassend gevolg is dat Sorry, Baby ondanks zijn schrijnende thematiek een echt geestige film is geworden, met verschillende scènes die je luidop doen lachen. En alsof dat niet volstond, is het ook nog eens één van de mooiste verhalen over vriendschap die je dit jaar te zien zult krijgen.
