Het Franse drama L’Engloutie heeft veel troeven in de mouw, maar een belangrijke is zeker dat regisseur Louise Hémon zich niet geroepen voelt om elk klein detail uit te leggen. Ze gaat ervan uit dat het publiek matuur genoeg zal zijn om de nodige informatie af te leiden uit de context die ze schetst, het gedrag van de personages of kleine hints die de film dropt.
Om een voorbeeld te geven: we horen nooit letterlijk wat hoofdfiguur Aimée ertoe aangezet heeft om tijdens de laatste winter van de 19de eeuw de stad te verlaten en aan de slag te gaan als onderwijzeres in een onooglijk en afgelegen dorp in de Franse Alpen. Er lijkt een soort idealisme mee te spelen (“Ik wil jullie kennis geven!” roept ze op een bepaald moment gefrustreerd), en het zou zelfs kunnen dat ze deel uitmaakt van een project van de Franse overheid om de moderniteit eindelijk door te drukken tot in de verste uithoeken van het land. Mooi initiatief, maar lang niet zo eenvoudig als het klinkt, ervaart Aimée al snel.
De jonge vrouw botst voortdurend tegen de vastgeroeste en vaak irrationele tradities van de plaatselijke bevolking, die meer waarde hecht aan bijgeloof dan aan wetenschap. Wanneer ze de eerste dag twee kinderen een bad geeft omdat ze te morsig zijn voor woorden, krijgt ze de wind van voren van twee oude vrouwen, die beweren dat baden ongezond is omdat “die korst vuil hen beschermt tegen ziekten”. In de loop van de ijzige winter die Aimée er doorbrengt, zal ze echter ook een ander gezicht van die kleine en hechte gemeenschap leren kennen.
Hémon verdiende haar sporen als documentairemaakster, en je merkt die reflex in de authentieke manier waarop ze die geïsoleerde wereld neerzet. Ze focust zich op goed gekozen details om een veel groter verhaal te vertellen, het lukt haar om complexe emoties uit te drukken zonder woorden, en ze velt geen oordeel over die mensen ondanks hun soms eigenaardige gedachtegoed. In haar eerste lange fictiefilm als solo-cineast voegt ze daar echter een aantrekkelijk onwerkelijke en vaak sensuele ambiance aan toe. Aimée komt naar het dorpje om haar intellectuele talenten te delen, maar het zijn haar emoties en seksualiteit die het meest aangesproken zullen worden.
Het maakt van L’Engloutie — wat zoveel betekent als ‘de verzwolgen vrouw’ — een indringend en intrigerend psychodrama, dat naar het einde toe zelfs naar een thriller (en eigenlijk een spookverhaal) evolueert.
